Σχολική Αλβανική Γεωγραφία για την Ελλάδα

Μίσος, φανατισμό αλλά και πλαστογραφημένη Ιστορία που καμία σχέση δεν έχει με την πραγματική, διδάσκει η αλβανική κυβέρνηση στους μαθητές των σχολείων. Οι νεαροί Αλβανοί μέσα από τα νέα επίσημα σχολικά βιβλία τους μαθαίνουν την Ιστορία της «Μεγάλης Αλβανίας» και διδάσκονται, μεταξύ άλλων, ότι «η Βορειοδυτική Ελλάδα, από τη Φλώρινα έως την Πρέβεζα, είναι αλβανικό εθνικό έδαφος στο οποίο «αιμοσταγείς» Έλληνες πραγματοποίησαν «εθνοκάθαρση» στους Τσάμηδες που πλειοψηφούσαν στα χώματα αυτά».

Η νέα γενιά Αλβανών μαθαίνει, μεταξύ άλλων, πως… έχει ίδιο DΝΑ με τον βασιλιά Πύρρο της Ηπείρου και την Ολυμπιάδα, μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όλα αυτά τυπώθηκαν φέτος στα επίσημα σχολικά εγχειρίδια με την έγκριση του αλβανικού υπουργείου Παιδείας.

Το σλάιντ απαιτεί την χρήση JavaScript.

Στο νέο βιβλίο «Γεωγραφία της Αλβανίας», που εκδόθηκε φέτος και ήδη αποτελεί διδακτική ύλη στα λύκεια της χώρας, οι μαθητές διδάσκονται όχι μόνο για τη γεωγραφία της χώρας τους αλλά και για περιοχές όμορων χωρών που, σύμφωνα με τους συγγραφείς, κατοικούνται από Αλβανούς.

Στις «αλβανικές περιοχές» (treva shqiptare) που έμειναν εκτός αλβανικού κράτους περιλαμβάνονται το Κοσσυφοπέδιο, τμήματα του Μαυροβουνίου και της Σερβίας, η μισή έκταση των Σκοπίων και βέβαια ολόκληρη η ΒΔ Ελλάδα, με τους Νομούς Φλώρινας, Καστοριάς, Γρεβενών, Ιωαννίνων, Άρτας, Πρέβεζας, Θεσπρωτίας και το βόρειο τμήμα του Νομού Αιτωλοακαρνανίας.

Συγκεκριμένα, όσον αφορά στη χώρα μας, στο κεφάλαιο «Οι αλβανικές περιοχές στην Ελλάδα», αναφέρονται τα εξής: «Είναι αλβανικές περιοχές που αδίκως προσαρτήθηκαν στο ελληνικό κράτος το 1913 από το Συμβούλιο των Πρεσβευτών.

Οι ιστορικές εξελίξεις, οι μαζικές βίαιες μετακινήσεις των αυτοχθόνων αλβανικών πληθυσμών και η έλλειψη επίσημων στοιχείων δυσκολεύουν των προσδιορισμό των αλβανικών περιοχών στην Ελλάδα και κυρίως των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων των συγκεκριμένων περιοχών. Αυτές οι περιοχές βρίσκονται στη Βορειοδυτική Ελλάδα, νότια της «Μακεδονίας» και νοτιοανατολικά της Αλβανίας μέχρι τον κόλπο της Άρτας και αποτελείται από τις περιοχές Τσαμουριά, Φλώρινα, κ.λπ.».

Οι συγγραφείς του βιβλίου υποστηρίζουν πως η Ελλάδα έχει πραγματοποιήσει «εθνοκάθαρση» με στόχο τον αφανισμό των Αλβανών που ζούσαν εκεί. Ο χάρτης με τη Μεγάλη Αλβανία και τις όμορες «αλβανικές περιοχές» κοσμεί το εξώφυλλο τόσο του βιβλίου όσο και του τετραδίου ασκήσεων των μαθητών που καλούνται, για παράδειγμα, να ζωγραφίσουν τις περιοχές της Ελλάδας όπου ζουν… Αλβανοί ή να απαντήσουν στα ερωτήματα: «Ποιες είναι οι αλβανικές περιοχές της Ελλάδας;» ή «Αναφέρετε τις εκδιώξεις που υπέστησαν οι Αλβανοί από τις ελληνικές αρχές».

Ελληνική, Αριστοτέλεια, Πλατωνική, πολιτική προσέγγιση.

Περί του Φυσικού-Υγιούς-Αληθούς πολιτεύματος των Αρίστων Ηγετών, εκλεγομένων μέσω πολυδιάστατων αγώνων υπό την εποπτεία Κριτών-Αγωνοδικών:

Οι πολίτες των προδημοκρατικών αρχαίων ελληνικών πόλεων-κρατών διοργάνωναν πανελλήνιους αλλά και τοπικούς αγώνες όπως οι Ολυμπιακοί, τα Ίσθμια, τα Νέμεα, τα Πύθια, του Κρισσαίου πεδίου των Δελφών κ.α. Τα αγωνίσματα κάλυπταν τρεις τομείς:

1. Επιστήμες (διανόηση)
2. Καλές Τέχνες (συναίσθημα)
3. Σωματικά και πολεμικά αγωνίσματα (ύλη)

Σκοπός δεν ήταν να μοιράζουν απλά στεφάνια ελιάς και δάφνης αλλά μέσω της ευγενούς άμιλλας και του συναγωνισμού-ανταγωνισμού σε φάσεις προημιτελικών, ημιτελικών και τελικών μαχών, επιλέγονταν οι Άριστοι για να κυβερνήσουν τις ελληνικές πόλεις-κράτη. Δηλαδή ακολουθώντας το παράδειγμα της φύσης, την φυσική επιλογή που είναι ο τρόπος υγιούς εξέλιξης εκατομμυρίων ετών, προέκυπταν οι φυσικοί ηγέτες, αυτοί που δικαιολογημένα δικαιούνταν κυβερνητική θέση.

Στους αρχαίους αγώνες για τους νικητές δεν αποφάσιζαν δημοκρατικώς οι μέλλοντες να κυβερνηθούν θεατές στις κερκίδες των σταδίων, αλλά αποφάσιζαν οι Κριτές-Αγωνοδίκες οι οποίοι δεν ήταν τυχαίοι, ανειδίκευτοι πολίτες. Αλλά ήταν οι παλαιότεροι αριστεύσαντες ηγέτες-αθλητές των αγώνων τριών επιπέδων. Δηλαδή οι Κριτές απαρτίζονταν από τους παλαιότερους Άριστους, ως πλέον γερουσιαστές, μη κυβερνώντες.

Ο Αριστοτέλης έγραφε: «Τα πολιτεύματα τα οποία αποδίδουν θετικό έργο σε μια πόλη-κράτος εναλλάσσονται μεταξύ τους σε θετικούς κύκλους και είναι τρία:

1. Βασιλεία (όχι κληρονομικών βασιλέων αλλά επιλεγόμενων μέσω των αγώνων)
2. Αριστοκρατία (δηλαδή το σύνολο των ηγετών-νικητών των αγώνων)
3. Πολιτεία

Η Βασιλεία μέσω της χρηστής διοίκησης του ενός βασιλέως πρέπει να παράγει τους πολλούς ικανούς της χρηστής διοίκησης της Αριστοκρατίας. Με την σειρά τους οι άριστοι πρέπει να παράγουν τους πλείστους ικανούς, δηλαδή το μέγιστο ποσοστό των πολιτών ικανών για χρηστή διοίκηση και συμμετοχή στα κοινά της πόλης το οποίο ονομάζεται Πολιτεία.»

Συνέχιζε ο Αριστοτέλης: «Οι εκτροπές των τριών θετικών πολιτευμάτων είναι τα εξής εκφυλισμένα-διεφθαρμένα πολιτεύματα:

1. Εκτροπή Βασιλείας = Τυραννία
2. Εκτροπή Αριστοκρατίας = Ολιγαρχία
3. Εκτροπή Πολιτείας = Δημοκρατία*

* Η διοίκηση από όλο τον δήμο μιας πόλεως ασχέτως αν οι κάτοικοι είναι ικανοί ή όχι για χρηστή διοίκηση. Η Δημοκρατία, δηλαδή η διοίκηση από αδαείς πολίτες είναι το χείριστο των πολιτευμάτων.» Βεβαίως ο Αριστοτέλης ως Δημοκρατία εννοούσε την αρχαία «Άμεση Δημοκρατία» σύμφωνα με την οποία μέσω μιας απλής κλήρωσης του ονόματος, κάποιος πολίτης μπορούσε να κατέχει κάποιο ανώτατο κρατικό αξίωμα και σε περίπτωση που αυτός που προέκυπτε ήταν ανεγκέφαλος υπήρχε ο κίνδυνος να ζημιώσει την πόλη-κράτος.

Ο Πλάτων αφιερώνει μεγάλο τμήμα της Πολιτείας του στις συζητήσεις σχετικά με την Ιδεώδη Πολιτεία. Ωστόσο, παρέμενε το θέμα του τύπου διακυβέρνησης, οπότε η συζήτηση καταλήγει σε τέσσερα είδη πολιτευμάτων, τα οποία δεν μπορούν να επιβιώσουν:

1. Τιμοκρατία: Ο Σωκράτης ορίζει την τιμοκρατία ως ένα πολίτευμα, στο οποίο κυβερνούν άτομα που αγαπούν την τιμή και έχουν επιλεχθεί σύμφωνα με το βαθμό τιμής που κατέχουν στην κοινωνία. Η τιμή συχνά εξισώνεται με τον πλούτο και την ιδιοκτησία, οπότε το «χρυσό» αυτό πολίτευμα θα οδηγούσε στον υλισμό.
2. Ολιγαρχία: Οι πειρασμοί αυτοί δημιουργούν μια σύγχυση ανάμεσα στην τιμή και το οικονομικό καθεστώς, κάτι που θα οδηγούσε στην εμφάνιση της ολιγαρχίας. Ο Σωκράτης υπογραμμίζει ότι ο πλούτος δε θα βοηθήσει τον καπετάνιο να ελέγξει το πλοίο του. Η αδικία αυτή διαχωρίζει πλούσιους και φτωχούς, δημιουργώντας έτσι ένα περιβάλλον για εγκληματίες και επαίτες. Οι πλούσιοι συνωμοτούν συνεχώς ενάντια των φτωχών και αντίστροφα.
3. Δημοκρατία: Καθώς μεγαλώνει αυτό το κοινωνικοοικονομικό χάσμα, αυξάνονται και οι εντάσεις ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, δίνοντας χώρο για την εμφάνιση της δημοκρατίας. Οι φτωχοί ανατρέπουν τους άπειρους ολιγαρχικούς και σύντομα παρέχουν ελευθερίες σε όλους τους πολίτες. Κάποιος δημαγωγός σύντομα ανέρχεται για να προστατέψει το δίκιο των κατώτερων τάξεων. Οι άνθρωποι «μεθούν» με τόση ανεξέλεγκτη ελευθερία και έτσι επέρχεται τυραννία, το πιο καταπιεστικό είδος διακυβέρνησης.
4. Τυραννία: Οι ελευθερίες που αποδόθηκαν στους πολίτες τους χωρίζουν σε τρεις κοινωνικοοικονομικές τάξεις: την άρχουσα τάξη, τους καπιταλιστές και τους απλούς πολίτες, οι οποίοι βλέπουν να απειλούνται οι ελευθερίες τους από την ένταση μεταξύ των δυο πρώτων τάξεων και καταφεύγουν στο δημοκρατικό δημαγωγό, ο οποίος, με τη σειρά του, διαφθείρεται από την εξουσία και γίνεται τύραννος, με τη βοήθεια μιας μικρής ομάδας οπαδών του για την προστασία του και τον απόλυτο έλεγχο.

Η ειρωνεία έγκειται στο γεγονός ότι η Ιδεώδης Πολιτεία που περιγράφεται μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με τυραννία, αλλά βρίσκεται στην εντελώς αντίθετη πλευρά: ο φιλόσοφος-βασιλιάς που κατέχει την εξουσία δε δρα με γνώμονα το ίδιο συμφέρον, αλλά είναι αφιερωμένος στο κοινό καλό, καθώς κατέχει τη γνώση και τη σοφία…

ΥΓ: Θα ακολουθήσουν και άλλες αξιοσημείωτες πολιτικές απόψεις αρχαίων Ελλήνων. Θα ακολουθήσει Αισώπειος μύθος για την απλούστευση των εννοιών και την κατανόηση της αποτελεσματικότητας των αρχαίων πολιτικών. Θα ακολουθήσει επεξήγηση για το πως επιβλήθηκε η Δημοκρατία (άρα η παρακμή) στην Αρχαία Αθήνα από τους Γεφυραίους-Σημίτες.

Σχετικό: Εβραίοι καθορίζουν την ιστορία της Ελλάδος από το 500 π.Χ.