«Ουρανιδείς» Έλληνες, ακόμα και οι Κινέζοι Μανδαρίνοι το μαρτυρούν!

 Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Έλληνκαιχάος.

 

Το ιστολόγιο παραθέτει παρακάτω την πολύ ενδιαφέρουσα γλωσσολογική ανάλυση ενός επιστήμονα συνεργατη του ιστολογίου πάνω στο θέμα της γλωσσικής προφοράς του ονόματος Ελλάς από τους Κινέζους, όπου αποδεικνύεται ότι οι Μανδαρίνοι της Κίνας εκτός από τη δική τους ουράνια απώτερη προέλευση ως υβρίδια γενετικής μηχανικής κατελθόντα στη Γη από τη Σελήνη και τον Αστερισμό του Δράκοντος μαρτυρούν μέσω των εννοιών του ιδεογραμματικού αλφαβήτου τους, και την Αστρικη προέλευση των Ελλήνων από τον Ουράνο – Ουρανιδείς (Ησίοδος) – Varuna (Δραβίδες Ινδοί Σανσκριτικά), «Τέκνα του Ουρανού» (Dogon Mali Αφρικη), και τέλος Xila Ren και Heila (Hellas) Ren στα Κινέζικα Pinyin = Ελλάς = Οι άνθρωποι που κατέβηκαν από τον ουρανό!

(Τονίζουμε την καταφανή ομοιότητα της ιδεογραμματικής κινεζομογγολικής γραφής με αυτής του ιδεογραμματικού αρχ. εβραικού αλφάβητου (που προήλθε από το κορεατικό αλφάβητο, π.χ οπως και η εβραικη-μογγολικη ονοματολογία Κορέ… Κορέα) κάτι που μαρτυρά ακόμα πιο πολύ την μογγολική και κινεζική προέλευση και εξάρτηση των Ιουδαίων (Jude) ή Τζιουνταίων ή Τζενταίων ή Τζεηνταίων της ανώτατης θεότητας της Κινας του Ταοϊσμου = Τζέηντ ή Σεντάι ή Τζεντάι του ουράνιου αυτοκράτορα και επαναστάτη, στην πραγματικότητα καρκινικού ψευδοόντος του Σύμπαντος.)

Εβραϊκα:

Κορεατικά:

————————————————————————–

Το (πάρα πολύ) Αρχαίο Ελληνικό ‘ελλάς’ (με προφορά που τότε ήτανε ‘χέελας’, ‘χ’ λόγω της δασείας μπρστά από το ‘ε’ και ‘εε’ ως θέσει μακρό που είναι το ‘ε’ σε αυτήν την περίπτωση) έγινε αρχικά ‘heila’ (‘χέιλα’) στα παραδοσιακά Cantonese Chinese. ‘Χέελας’ άκουγαν και αυτό προσπαθούσαν να πουν. Αλλα, για λόγους που άπτονται στην γλωσσική διαφοροποίηση και αλλαγή, δεν μπόρεσε να αποδωθεί τέλεια ο πρωτότυπος ήχος. Πάνω-κάτω, όπως και εμείς κάναμε τον Shakespeare ‘Σαιξπηρ’, με τις όποιες αλλάγές μπορεί να παρατηρήσει κάποιος όταν ακούει έναν ‘Αγγλο και έναν Έλληνα να προφέρουν αυτήν την λέξη (π.χ. στον Έλληνα δεν θα ακουστεί το ‘παχύ σίγμα’, θα ακουστεί το ‘ρ’, κλπ). Ή, όπως και εμείς λέμε ‘Χαβάη’ αντί για ‘Χαουάι’ ή ‘Χαγουάι’. Οπότε, το ‘χέελας’ αυτούς τους βγήκε ‘χέιλα’ στα παραδοσιακά κινέζικα (και αργότερα στα απλοποιημένα Mandarin/Putonghua Chinese το απλοποίησαν όχι γραφημικά αλλά μόνο ηχητικά σε ‘xila’ (‘σίλα’), όπως απλοποίησαν είτε γραφημικά είτε ηχητικά είτε και τα δύο είτε καθόλου και διάφορες άλλες λέξεις).

Το όλο θέμα άρχισε να γίνεται πιο ενδιαφέρον όταν έπρεπε να αποφασίσουν πως ο ήχος ‘χέιλα’ θα γραφόταν. Αυτά τα θέματα αποφάσίζονται με διάφορους τρόπους. Παραδείγματος χάριν, εμείς στα Ελληνικά γράψαμε τον Shakespeare ‘Σαίξπηρ’, διότι αλλιώς το ‘Σεξ’ θα παρέπεμπε στην σεξουαλική πράξη και το ‘πυρ’ στην φωτιά. Σε μια άλλη περίπτωση στα Ελληνικά κάναμε το ‘train’ όχι ‘τραίνο’ αλλά ‘τρένο’ για χάριν απλοποίησης. Αυτοί, όταν έχουν να πάρουν τέτοιες αποφάσεις, επιλέγουν αυτόν τον συνδυασμό χαρακτήρων οι οποίοι όχι μόνο θα αποδώσουν όσο πιο πιστά γίνεται τον ήχο της πρωτότυπης ξένης λέξης, αλλά και θα έχουν κι ένα νόημα όσο πιο κοντα γίνεται στην ξένη λέξη. Για παράδειγμα, τα Γαλλικά πολυτελή εμπορικά κέντρα ‘Galeries Lafayette’ έχουν γραφτεί ως老佛爷, που και προφέρονται lao-fo-ye και που επίσης κυριολεκτικά σημαίνουν κάτι σαν ‘μεγαλειότης’ ή ‘πολυτέλεια’ (το οποίο ήταν το χαιδευτικό της συζύγου ενός Κινέζου Αυτοκράτορα προς το τέλος της Δυναστείας Τσινγκ). Ομοίως, η Αγγλική μάρκα τσιγάρων και ρούχων Dunhill (hill = λόφος, κυριολεκτικά στα Αγγλικά) έχει γραφτεί ως登喜路, στην οποια λέξη deng (climb = σκαρφαλώνω) – xi (happy = ευτυχισμένος) – lu (road = δρόμος).

Στο ‘heila’/‘xila’ τώρα. Για το ‘hei’/‘xi’, στο πινακάκι της ιστοσελίδας http://www.mandarintools.com/worddict.html, υπάρχουν καμιά 20αριά χαρακτήρες για τον ήχο, αλλά ποιος απο όλους αυτούς τους ήχους θα απέδιδε το νόημα της Ελλάδος ή έστω το τι η Ελλάδα ήταν για αυτούς όταν έπρεπε να πάρουν αυτήν την απόφαση; Φαίνεται πως αυτοί που πήραν την απόφαση ήξεραν καλά τι εστί Ελλάδα και ήθελαν αυτό να το περάσουν και στην γλώσσα ή δεν μπορούσαν να αποφύγουν αυτήν την αλήθεια, και για το ‘hei’/‘xi’, από όλους τους χαρακτήρες που αποδίδουν αυτόν τον ήχο, επέλεξαν τον χαρακτήρα 希, ο οποίος παλαιότερα σχετιζόταν και δημιουργούσε μια χροιά από όλα αυτά τα σπάνια και ανώτερα και υψηλά (‘ουράνια’) συναισθήματα και αισθήματα αν και κυριολεκτικα σήμερα έχει περιοριστεί και συγκεκριμενοποιηθεί στο να σημαίνει μόνο ‘ελπίδα’. Το ίδιο και για τον ήχο ‘la’. Στην ίδια ιστοσελίδα , υπάρχουν δύο χαρακτήρες για αυτόν τον ήχο, οι οποίοι είναι διπλοί. Ο χαρακτήρας που επιλέχτηκε είναι ο 腊, ο οποίος τώρα πια κυριολεκτικά σημαίνει μόνο ‘διατηρημένο κρέας’. Το ‘διατηρημένο’ έυκολα παραπέμπει στο ‘παλιό’, και το ‘κρέας’ εύκολα παραπέμπει στο ουσιαστικό ‘άνθρωπος’ ή στην προσωπική αντωνυμία ‘αυτός’. Και, πράγματι, διάφοροι γραμματισμένοι Κινέζοι και από την ηπειρωτική Κίνα και από το Χονγκ Κονγκ που τους έχω ρωτήσει τι σημαίνει ‘heila’/’xila ren’ κυριολεκτικά στην γλώσσα τους (σημ.: ren = άτομο, κάτοικος, κλπ), μου έχουν απαντήσει ‘‘Αυτοί που ήρθαν από τον ουρανό’’.

Να σημειωθεί εδώ ότι μιλάμε για ένα συγκεριμένο σύστημα περιγραφής της πραγματικότητας (αυτό των συναισθημάτων και των αισθημάτων που νιώθουμε, των εμπειριών που βιώνουμε, κλπ), και οι οποίες ήταν φυσικό να αλλάξουν όταν ήταν να μετακωδικοποιηθούν στην γλώσσα (π.χ. γιατί κάτι να λέγεται και να γράφεται ‘ειρήνη’ και γιατί κάτι άλλο να λέγεται και να γράφεται ‘πόλεμος’). Η αλλαγή έγινε ακόμη μεγαλύτερη, αφού μιλάμε για διαφορετικές γλώσσες και όλοι έχουμε ακούσει για τα διάφορα μεταφραστικά ζητήματα και προβλήματα (π.χ. πως αποδίδουμε στα Αγγλικά το κυριολεκτικό νόημα της λέξης ‘αντεναίρεση’και πως το ύφος της λέξης ‘Σελήνη’ σε αντιδιαστολή με το ΄Φεγγάρι’). Τέλος, δεν μπορούμε να μην καταδείξουμε για ακόμη μια φορά τις σκόπιμες προσπάθειες (όχι τυχαίου ανθρώπινου δάκτυλου αλλά συγκεκριμένης δρακόντιας ουράς) για αλοίωση και παραποίηση η/και για χλευασμό και αδιαφορία προς ο,τιδήποτε έχει λειτουργήσει ως θυσαυροφυλάκιο γνώσεων (π.χ. τις γνώσεις που συνθέτουν αυτό που σήμερα ονομάζουμε ιστορία, μυθολογία, κλπ, και το ίδιο ισχύει και για την γλώσσα).

Παραδείγματος χάριν, από την μία, ας θυμηθούμε πόσα γράμματα είχε το Ελληνικό αλφάβητο στα Αρχαία Ελληνικά και πόσα έχει στα Νέα Ελληνικά, το τι σήμαινε ‘αγαθός’ κάποτε και τι σημαίνει σήμερα, κλπ. Και, από την άλλη, ας αναλογιστούμε το πως σήμερα η γλώσσα έχει κατα καιρούς ταυστιστεί με πολιτικές πρακτικές του τύπου ‘διείρει και βασίλευε’, π.χ. μέσω των ψευτοδιλλημάτων γλωσσικού σχεδιασμού και γλωσσικής πολιτικής στην περίπτωση της κοινωνικής διγλωσσίας και του περάσματος απο την ‘καθαρεύουσα’ στην ‘δημοτική’ στην Ελλάδα. ‘Η το πως η γλώσσα σήμερα έχει μειωθεί σε έναν κώδικα επικοινωνίας, με την χρήση του οποίου το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι ‘να κάνουμε την δουλειά μας’. Για παράδειγμα, οι πανεπιστημιακοί γλωσσολόγοι του αιώνα μας γράφουν (είτε επειδή είναι όντως άσχετοι είτε επειδή γνωρίζουν την αλήθεια αλλά θέλουν να την διαστρευλώσουν) για την Ινδοευρωπαϊκή οικογένεια γλωσσών και το Φοινικικό Αλφάβητο, για το ότι κάθε γλωσσική διαφοροποίηση και αλλαγή είναι φυσιολογική, για το ότι η σχέση μεταξύ σημαίνοντος και συμαινόμενου είναι τυχαία, κλπ. Η Ινδοευρωπαϊκή οικογένεια γλωσσών και το Φοινικικό Αλφάβητο έχουν συζητηθεί αλλού. Η φυσιολογικότητα της γλωσσικής διαφοροποίησης και αλλαγής, εν ολίγοις, ανήκει στο γλωσσικό τμήμα της ευρύτερη προσπάθειας για εξωμοίωση των πάντων, με σκοπό αφ’ ενός μεν την ευκολότερη κινητικότητα των ατόμων μιας και οι διαφορές κυρίως στην προφορά αλλά και αλλού στην γλώσσα θα μειώνοται και θα αδιαφορούνται (που διευκολύνει την διείσδυση όσων θέλουν να διεισδείσουν κάπου) και αφ’ ετέρου ή έν συνεχεία τον ξεπεσμό όλων αυτών που η γλώσσα εχει να προσφέρει.

Τώρα, συνδέοντας όλα αυτά που η γλώσσα εχει να προσφέρει με την δήθεν τυχαία σχέση μεταξύ σημαίνοντος και συμαινόμενου αλλα και με τα όσα γράφτηκαν παραπάνω για το ποια χρήσιμη και σημαντική γνώση μπορεί να κωδικοποιηθεί στην γλώσσα, αξίζει να προστεθεί και κάτι τελευταίο. Στα (πάρα πολύ) Αρχαία Ελληνικά, τα γράμματα γράφονταν έτσι για συγκεκριμένο λόγο. Πράγματι, αν κάποιος προσέξει, λόγου χάρη, θα δει ότι το ‘Ο’ είναι ένας κύκλος που αναπαριστά το κυκλικό σχήμα των χειλιών του ανθρώπου όταν προφέρει τον ήχο αυτού του γράμματος. Το ίδιο συμβαίνει και με το ‘Ε’, με την πάνω και την κάτω παράλληλη γραμμή να αναπαριστούν το πάνω και το κάτω χείλος και την γραμμή στην μέση να αναπαριστά την γλώσσα. Και με το ‘Α’, με τις δύο όμοιες γραμμές να αναπαριστούν το πάνω και το κάτω χείλος και την γραμμή στην μέση που κάποτε δεν ήταν παράλληλη αλλά προς τα μπρος κάτω να αναπαριστά την γλώσσα.

Αποφάσισα, λοιπόν, να κοιτάξω και στην Κινεζική γλώσσα για να δω εάν μπορεί να βρεθεί κάτι αντίστοιχο. Και σκέφτηκα να αρχίσω από τον χαρακτήρα 希στην λέξη希腊, η οποία είπαμε ότι σημαίνει Ελλάς. Ο χαρακτήρας希μοιάζει να αναπαριστά ένα ανθρώπινο σώμα με τις δυο κάτω γραμμές να είναι τα δυο πόδια και τις δυο πάνω γραμμές να είναι τα δυο χέρια, και πιο συγκεκριμένα μοιάζει να αναπαριστά την Ανδρομέδας (http://en.wikipedia.org/wiki/Andromeda_%28constellation%29). Για να δω εάν αυτό είναι τυχαίο ή όχι, σκέφτηκα να κοιτάξω και τον χαρακτήρα中, ο οποίος είναι ο πρώτος χαρακτήρας στην λέξη 中国, η οποία προφέρεται ‘zhong guo’ (‘τζονγκ γκούο)’ και η οποία σημαίνει Κίνα. Σε αυτόν τον σχετικά απλό χαρακτήρα, το τετράγωνο μοιαζει να αναπαραριστά ένα κεφάλι ζώου και η γραμμή μια ουρά ζώου που είναι σχετικά κοντή προφανώς για λόγους οικονομίας χώρου και ευκολίας γραψίματος, και πιο συγκεκριμένα μοιάζει να αναπαριστά τον αστερισμό του Δράκοντα (http://en.wikipedia.org/wiki/Draco_%28constellation%29). Για την σχέση μεταξύ Ελλάδος και Ανδρομέδας και μεταξύ Κίνας και Δράκοντος δεν χρειάζεται να επαναλάβω τίποτα εγώ εδώ. Το έαν όλα αυτά επιβεβαιώνται και μέσω της γλώσσας (επιπροσθέτως της ιστορίας, της μυθολογίας, κλπ), τουλάχιστον εγώ το πιστεύω και το βρίσκω χρήσιμο και ενδιαφέρον…

ΠΗΓΗ

Θαυμασμός για την Ελληνική Γλώσσα

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο «Ελληνικό Αρχείο«

 

Στο έργο «Σύντοµη ιστορία της Ελληνικής Γλώσσης» του διάσηµου γλωσσολόγου Α. Meillet, υποστηρίζεται µε σθένος η ανωτερότητα της Ελληνικής έναντι των άλλων  γλωσσών.
Ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ είχε δηλώσει: «Στην Ελληνική υπάρχει ένας ίλιγγος λέξεων, διότι µόνο αυτή εξερεύνησε, κατέγραψε και ανέλυσε τις ενδότατες διαδικασίες της οµιλίας και της γλώσσης, όσο  καµία άλλη γλώσσα.»
Ο μεγάλος Γάλλος διαφωτιστής Βολτέρος είχε πει «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.»
Ο Γάλλος καθηγητής του  Πανεπιστημίου της Σορβόνης Κάρολος Φωριέλ είπε: «Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν  την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η  ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης.»
Η Μαριάννα Μακ Ντόναλντ, καθηγήτρια του  Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και επικεφαλής του TLG δήλωσε «Η γνώση της  Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας.» Theodore F. Brunner (Ιδρυτής του TLG και διευθυντής του µέχρι το 1997) «Σε  όποιον απορεί γιατί ξοδεύτηκαν τόσα εκατοµµύρια δολάρια για την αποθησαύριση των  λέξεων της Ελληνικής, απαντούµε: Μα πρόκειται για την γλώσσα των προγόνων µας  και η επαφή µε αυτούς θα ßελτιώσει τον πολιτισµό µας.»
Η τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας Έλεν Κέλλερ είχε πει «Αν το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η Ελληνική γλώσσα είναι το βιολί του ανθρώπινου  στοχασμού.»
Ιωάννης Γκαίτε (Ο μεγαλύτερος ποιητής της Γερμανίας, 1749-1832) «Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώµης το Ευαγγέλιο σε όλες τις  γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαµπερό µέσα στη νύχτα.» Διάλογος του  Γκαίτε µε τους µαθητές του: -Δάσκαλε τι να διαßάσουµε για να γίνουµε σοφοί  όπως εσύ; -Τους Έλληνες κλασικούς. -Και όταν τελειώσουµε τους Έλληνες  κλασικούς τι να διαßάσουµε; -Πάλι τους Έλληνες κλασικούς.
Μάρκος  Τύλλιος Κικέρων (Ο επιφανέστερος άνδρας της αρχαίας Ρώµης, 106-43 π.Χ.) «Εάν  οι θεοί µιλούν, τότε σίγουρα χρησιµοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων.»
Χάµφρι  Κίτο (Άγγλος καθηγητής στο πανεπιστήµιο του Μπρίστολ, 1968) «Είναι στη φύση  της Ελληνικής γλώσσας να είναι καθαρή, ακριßής και περίπλοκη. Η ασάφεια και η έλλειψη άµεσης ενοράσεως που χαρακτηρίζει µερικές φορές τα Αγγλικά και τα  Γερµανικά, είναι εντελώς ξένες προς την Ελληνική γλώσσα.»
Ιρίνα Κοßάλεßα (Σύγχρονη Ρωσίδα καθηγήτρια στο πανεπιστήµιο Λοµονόσοφ, 1995) «Η Ελληνική  γλώσσα είναι όµορφη σαν τον ουρανό µε τα άστρα.»
R. H. Robins (Σύγχρονος  Άγγλος γλωσσολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήµιου του Λονδίνου) «Φυσικά δεν  είναι µόνο στη γλωσσολογία όπου οι Έλληνες υπήρξαν πρωτοπόροι για την Ευρώπη. Στο σύνολό της η πνευµατική ζωή της Ευρώπης ανάγεται στο έργο των Ελλήνων στοχαστών. Ακόµα και σήµερα επιστρέφουµε αδιάκοπα στην Ελληνική κληρονοµιά για  να ßρούµε ερεθίσµατα και ενθάρρυνση.»
Φρειδερίκος Σαγκρέδο (Βάσκος  καθηγητής γλωσσολογίας – Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδηµίας της Βασκονίας) «Η  Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη κληρονοµιά που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος  για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική όλες, και επιµένω όλες  οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς.» «Η αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η  δεύτερη γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, ειδικά των καλλιεργηµένων ατόµων.» «Η  Ελληνική γλώσσα είναι από ουσία θεϊκή.»
Ερρίκος Σλίµαν (Διάσηµος  ερασιτέχνης αρχαιολόγος, 1822-1890) «Επιθυµούσα πάντα µε πάθος να µάθω  Ελληνικά. Δεν το είχα κάνει γιατί φοßόµουν πως η ßαθειά γοητεία αυτής της  υπέροχης γλώσσας θα µε απορροφούσε τόσο πολύ που θα µε αποµάκρυνε από τις άλλες µου δραστηριότητες.» (Ο Σλίµαν µίλαγε άψογα 18 γλώσσες. Για 2 χρόνια δεν έκανε  τίποτα άλλο από το να µελετάει τα 2 έπη του Οµήρου).
Γεώργιος Μπερνάρ Σο (Μεγάλος Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, 1856-1950) «Αν στη ßιßλιοθήκη του  σπιτιού σας δεν έχετε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε µένετε σε ένα  σπίτι δίχως φως.»
Τζέιµς Τζόις (Διάσηµος Ιρλανδός συγγραφέας, 1882-1941) «Σχεδόν φοßάµαι να αγγίξω την Οδύσσεια, τόσο καταπιεστικά αφόρητη  είναι η οµορφιά.»
Ίµπν Χαλντούν (Ο µεγαλύτερος Άραßας ιστορικός) «Που  είναι η γραµµατεία των Ασσυρίων, των Χαλδαίων, των Αιγυπτίων; Όλη η ανθρωπότητα  έχει κληρονοµήσει την γραµµατεία των Ελλήνων µόνον.»
Will Durant  (Αµερικανός ιστορικός και φιλόσοφος, καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Columbia) «Το αλφάßητον µας προήλθε εξ Ελλάδος δια της Κύµης και της Ρώµης. Η  Γλώσσα µας ßρίθει Ελληνικών λέξεων. Η επιστήµη µας σφυρηλάτησε µίαν διεθνή  γλώσσα διά των Ελληνικών όρων. Η γραµµατική µας και η ρητορική µας, ακόµα και η  στίξης και η διαίρεσης εις παραγράφους… είναι Ελληνικές εφευρέσεις. Τα  λογοτεχνικά µας είδη είναι Ελληνικά – το λυρικόν, η ωδή, το ειδύλλιον, το µυθιστόρηµα, η πραγµατεία, η προσφώνησις, η ßιογραφία, η ιστορία και προ πάντων  το όραµα. Και όλες σχεδόν αυτές οι λέξεις είναι Ελληνικές.»
Ζακλίν Ντε  Ροµιγί (Σύγχρονη Γαλλίδα Ακαδηµαϊκός και συγγραφεύς) «Η αρχαία Ελλάδα µας  προσφέρει µια γλώσσα, για την οποία θα πω ότι είναι οικουµενική.» «Όλος ο  κόσµος πρέπει να µάθει Ελληνικά, επειδή η Ελληνική γλώσσα µας ßοηθάει πρώτα από  όλα να καταλάßουµε την δική µας γλώσσα.»
Μπρούνο Σνελ (Διαπρεπής  καθηγητής του Πανεπιστηµίου του Αµßούργου) «Η Ελληνική γλώσσα είναι το  παρελθόν των Ευρωπαίων.»
Φραγκίσκος Λιγκόρα (Σύγχρονος Ιταλός καθηγητής  Πανεπιστηµίου και Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδηµίας προς διάδοσιν του  πολιτισµού) «Έλληνες να είστε περήφανοι που µιλάτε την Ελληνική γλώσσα  ζωντανή και µητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μην την παραµελείτε, αφού αυτή είναι  ένα από τα λίγα αγαθά που µας έχουν αποµείνει και ταυτόχρονα το διαßατήριό σας  για τον παγκόσµιο πολιτισµό.»
Ο. Βαντρούσκα (Καθηγητής Γλωσσολογίας στο  Πανεπιστήµιο της Βιέννης) «Για έναν Ιάπωνα ή Τούρκο, όλες οι Ευρωπαϊκές  γλώσσες δεν φαίνονται ως ξεχωριστές, αλλά ως διάλεκτοι µιας και της αυτής  γλώσσας, της Ελληνικής.»
Peter Jones (Διδάκτωρ – καθηγητής του  Πανεπιστηµίου της Οξφόρδης ο οποίος συνέταξε µαθήµατα αρχαίων Ελληνικών προς το  αναγνωστικό κοινό, για δηµοσίευση στην εφηµερίδα «Daily Telegraph») «Οι  Έλληνες της Αθήνας του 5ου και του 4ου αιώνος είχαν φθάσει την γλώσσα σε τέτοιο  σηµείο, ώστε µε αυτήν να εξερευνούν ιδέες όπως η δηµοκρατία και οι απαρχές του  σύµπαντος, έννοιες όπως το θείο και το δίκαιο. Είναι µιά θαυµάσια και εξαιρετική  γλώσσα.»
Ντε Γρόοτ (Ολλανδός καθηγητής Οµηρικών κειµένων στο πανεπιστήµιο  του Μοντρεάλ) «Η Ελληνική γλώσσα έχει συνέχεια και σε µαθαίνει να είσαι  αδέσποτος και να έχεις µιά δόξα, δηλαδή µιά γνώµη. Στην γλώσσα αυτή δεν υπάρχει ορθοδοξία. Έτσι ακόµη και αν το εκπαιδευτικό σύστηµα θέλει ανθρώπους νοµοταγείς – σε ένα καλούπι – το πνεύµα των αρχαίων κειµένων και η γλώσσα σε µαθαίνουν να  είσαι αφεντικό.»
Gilbert Murray (Καθηγητής του Πανεπιστηµίου της  Οξφόρδης) «Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι µιά σκέψη µπορεί να διατυπωθεί µε άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται  δύσκολη και ßαρειά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερµανική. Είναι η  τελειότερη γλώσσα, επειδή εκφράζει τις σκέψεις τελειοτέρων ανθρώπων.»
Max  Von Laye (Βραßείον Νόµπελ Φυσικής) «Οφείλω χάριτας στην θεία πρόνοια, διότι  ευδόκησε να διδαχθώ τα αρχαία Ελληνικά, που µε ßοήθησαν να διεισδύσω ßαθύτερα  στο νόηµα των θετικών επιστηµών.»
E, Norden (Μεγάλος Γερµανός  φιλόλογος) «Εκτός από την Κινεζική και την Ιαπωνική, όλες οι άλλες γλώσσες  διαµορφώθηκαν κάτω από την επίδραση της Ελληνικής, από την οποία πήραν, εκτός  από πλήθος λέξεων, τους κανόνες και την γραµµατική.»
Martin Heidegger  (Γερµανός φιλόσοφος, απο τους κυριότερους εκπροσώπους του υπαρξισµού του 20ου  αιώνος) «Η αρχαία Ελληνική γλώσσα ανήκει στα πρότυπα, µέσα από τα οποία  προßάλλουν οι πνευµατικές δυνάµεις της δηµιουργικής µεγαλοφυΐας, διότι αναφορικά  προς τις δυνατότητες που παρέχει στην σκέψη, είναι η πιό ισχυρή και συνάµα η πιό πνευµατώδης από όλες τις γλώσσες του κόσµου.»
David Crystal (Γνωστός  Άγγλος καθηγητής, συγγραφεύς της εγκυκλοπαίδειας του Cambridge για την  Αγγλική) «Είναι εκπληκτικό να ßλέπεις πόσο στηριζόµαστε ακόµη στην Ελληνική, για να µιλήσουµε για οντότητες και γεγονότα που ßρίσκονται στην καρδιά της  σύγχρονης ζωής.»
Μάικλ Βέντρις (Ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε την  Γραµµική γραφή Β’) «Η αρχαία Ελληνική Γλώσσα ήταν και είναι ανωτέρα όλων των  παλαιοτέρων και νεοτέρων γλωσσών.»
R.H. Robins (Γλωσσολόγος και  συγγραφεύς) «Ο Ελληνικός θρίαµßος στον πνευµατικό πολιτισµό είναι ότι έδωσε τόσα πολλά σε τόσους πολλούς τοµείς […]. Τα επιτεύγµατά τους στον τοµέα της  γλωσσολογίας όπου ήταν εξαιρετικά δυνατοί, δηλαδή στην θεωρία της γραµµατικής  και στην γραµµατική περιγραφή της γλώσσας, είναι τόσο ισχυρά, ώστε να αξίζει να µελετηθούν και να αντέχουν στην κριτική. Επίσης είναι τέτοια που να εµπνέουν την ευγνωµοσύνη και τον θαυµασµό µας.»
Luis José Navarro (Αντιπρόεδρος στο  εκπαιδευτικό πρόγραµµα «Ευρωκλάσσικα» της Ε.Ε.) «Η Ελληνική γλώσσα για µένα  είναι σαν κοσµογονία. Δεν είναι απλώς µιά γλώσσα…»
Juan Jose Puhana Arza  (Βάσκος Ελληνιστής και πολιτικός) «Οφείλουµε να διακηρύξουµε ότι δεν έχει  υπάρξει στον κόσµο µία γλώσσα η οποία να δύναται να συγκριθεί µε την κλασσική  Ελληνική.»
Ζακ Λανγκ (Γάλλος Υπουργός Παιδείας) «Η Ελληνική γλώσσα  είναι µία γλώσσα η οποία διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά, όλες τις προϋποθέσεις µιας γλώσσης διεθνούς… εγγίζει αυτές τις ίδιες τις απαρχές του πολιτισµού… η  οποία όχι µόνον δεν υπήρξε ξένη προς ουδεµία από τις µεγάλες εκδηλώσεις του  ανθρωπίνου πνεύµατος, στην θρησκεία, στην πολιτική, στα γράµµατα, στις τέχνες, στις επιστήµες, αλλά υπήρξε και το πρώτο εργαλείο, – προς ανίχνευση όλων αυτών – τρόπον τινά η µήτρα… Γλώσσα λογική και συγχρόνως ευφωνική, ανάµεσα σε όλες τις  άλλες…»

ΠΗΓΗ

Περί Ελληνικής Γλώσσας

Μερικά συμβατικά στοιχεία για την Ελληνική γλώσσα:

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις είναι από την Ελληνική γλώσσα. (Bιβλίο Γκίνες).

Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ’ αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπιλ Γκέιτς, Microsoft).

Η Ελληνική και η Κινέζικη… είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και…..στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από την μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο. Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από τον βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πως να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.

Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.

Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.

Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιον φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.

Η ΣΟΦΙΑ

Στην γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε και εμπρός να είναι έτσι. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή +έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.

Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για την σκέψη.

Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» – ελαττώνει σαν ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και τη υγεία μας. Και φυσικά όταν θέλουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει πως το λέμε; Μα φυσικά «άφθονο».

Έχουμε την λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έρθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις την δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς.

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και ιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με την σωματική μας υγεία.

Παρένθεση: Και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι.

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που άλλο από Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε σαν λέξη, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με την σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.

«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.

Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μιλάς σωστά σημαίνει να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ

Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία, προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.

Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:

«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε μεταξύ τους με μουσική».

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε έναν άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.

«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.

Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να αποθαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».

Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ότι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.

Η Ελληνική γλώσσα επεβλήθη αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.

Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».

ΠΗΓΗ